Σ’ αγαπώ γιατί είσαι πικραμένο
και να κλάψεις το ‘χεις σε κακό
σαν παιδί αδικομαλωμένο
Κυριακή βραδάκι στο στενοσόκακο
Σ’ αγαπώ και σε καταλαβαίνω
που με βλέπεις κι είσαι σιωπηλό.
Ξέρω πόσο νιώθεις να ‘σαι ξένο
μέσα σ’ ένα κόσμο φτιαγμένο από πηλό.
Σ’ αγαπώ μωρέ γιατί μου μοιάζεις.
Είσαι σαν και μένανε και συ.
Γι’ αλλονών καημούς αναστενάζεις
κι ο δικός σου πόνος νερώνει το κρασί
|
S’ agapó giatí ise pikraméno
ke na klápsis to ‘chis se kakó
san pedí adikomaloméno
Kiriakí vradáki sto stenosókako
S’ agapó ke se katalaveno
pu me vlépis ki ise siopiló.
Kséro póso nióthis na ‘se kséno
mésa s’ éna kósmo ftiagméno apó piló.
S’ agapó moré giatí mu miázis.
Ise san ke ménane ke si.
Gi’ allonón kaimus anastenázis
ki o dikós su pónos neróni to krasí
|