|
Aγγίζω τα χείλη σου Aγνή
και μας παίρνει η αυγή
όταν σβήνει η βροχή.
Στα μάτια σου παίζει ένα φως,
κι ο αέρας περνάει,
στα φιλιά σου γελάει
Στο παράθυρο γέρνω να δω
το χρυσάφι του κόσμου θαμπό,
μα η καρδιά σου ανασαίνει,
κι όπως πριν μ’ ανασταίνει.
Σε βλέπω με μάτια κλειστά
σα να βρίσκεσαι εδώ
κι όμως είσαι μακριά.
Θυμάμαι τραγούδια να λες
για τις άδειες στιγμές
τις χαμένες καρδιές.
Στο λαβύρινθο έχω χαθεί
του Θησέα κρατάω την κλωστή
μα τα χέρια πονάνε
και τα μάτια ξεχνάνε.
Aγγίζω τα χέρια σου Aγνή
το κεφάλι μου γέρνει
και η νύχτα με παίρνει.
Δε θέλω ούτε λέξη να πω
στ’ ανοιχτά τ’ όνειρο
με κρατάει ναυαγό.
Στο παράθυρο γέρνω να δω
το χρυσάφι του κόσμου θαμπό
μα η καρδιά σου ανασαίνει
κι όπως πριν μ’ ανασταίνει.
|
Angizo ta chili su Agní
ke mas perni i avgí
ótan svíni i vrochí.
Sta mátia su pezi éna fos,
ki o aéras pernái,
sta filiá su gelái
Sto paráthiro gérno na do
to chrisáfi tu kósmu thabó,
ma i kardiá su anaseni,
ki ópos prin m’ anasteni.
Se vlépo me mátia klistá
sa na vrískese edó
ki ómos ise makriá.
Thimáme tragudia na les
gia tis ádies stigmés
tis chaménes kardiés.
Sto lavírintho écho chathi
tu Thiséa kratáo tin klostí
ma ta chéria ponáne
ke ta mátia ksechnáne.
Angizo ta chéria su Agní
to kefáli mu gérni
ke i níchta me perni.
De thélo ute léksi na po
st’ anichtá t’ óniro
me kratái nafagó.
Sto paráthiro gérno na do
to chrisáfi tu kósmu thabó
ma i kardiá su anaseni
ki ópos prin m’ anasteni.
|
