Φτάνει πια τόση αγάπη
φτάνουν τόσες συμβουλές
θέλουν πια να κάνουν κράτει
της καρδιάς οι προσβολές
Κι αν χτυπήσω στο μαχαίρι
μόνος την γροθιά
θα ‘ναι απ’ το δικό μου χέρι
η λαβωματιά
Φτάνει πια τόση συμπόνια
τόσα λόγια της ψυχής
ν’ ανεβάζω τόσα χρόνια
τ’ όριο της αντοχής
Κι αν χτυπήσω στο μαχαίρι
μόνος την γροθιά
από μένανε θ `ανοίξει
η λαβωματιά
Φθάνουν πια τόσα ξενύχτια
τόσοι άχηστοι καημοί
χόρτασα από παραμύθια
και ξεσπάσαν οι θυμοί
Μόνος θα ‘χω το μαχαίρι
μόνος τη γροθιά
Μόνος μου θα τη γιατρέψω
την λαβωματιά
Κι αν κτυπήσω στο μαχαίρι
μόνος την γροθιά
θα ‘ναι απ’ το δικό μου χέρι
η λαβωματιά
Μόνος θα ‘χω το μαχαίρι
μόνος τη γροθιά
Μόνος μου θα τη γιατρέψω
την λαβωματιά
|
Ftáni pia tósi agápi
ftánun tóses simvulés
thélun pia na kánun kráti
tis kardiás i prosvolés
Ki an chtipíso sto macheri
mónos tin grothiá
tha ‘ne ap’ to dikó mu chéri
i lavomatiá
Ftáni pia tósi sibónia
tósa lógia tis psichís
n’ anevázo tósa chrónia
t’ ório tis antochís
Ki an chtipíso sto macheri
mónos tin grothiá
apó ménane th `aniksi
i lavomatiá
Fthánun pia tósa kseníchtia
tósi áchisti kaimi
chórtasa apó paramíthia
ke ksespásan i thimi
Mónos tha ‘cho to macheri
mónos ti grothiá
Mónos mu tha ti giatrépso
tin lavomatiá
Ki an ktipíso sto macheri
mónos tin grothiá
tha ‘ne ap’ to dikó mu chéri
i lavomatiá
Mónos tha ‘cho to macheri
mónos ti grothiá
Mónos mu tha ti giatrépso
tin lavomatiá
|