Υπάρχουν μέρες
τόσο απλές
τέλειωσαν λες
οι σφαίρες.
Μπροστά σου οι δρόμοι
τόσο ανοιχτοί
τόσο αραχτοί
οι ώμοι.
Κι έπειτα σαν μια σκιά
κλέβει απ’ όλα αυτή η χάρη
δίπλα μου κι εσύ, μακριά
με το μαξιλάρι σου αγκαλιά.
Κι έμαθε η καρδιά
το φως ν’ ανάβει
το δικό της φως
στις συννεφιές
κι είπε μια βραδιά
δεν είναι σκλάβοι
κανενός του κόσμου οι ομορφιές
Υπάρχουν λόγια
τόσο ζεστά
ήλιος μπροστά
σε υπόγεια.
Σαν μια ξαφνική χαρά
του Γενάρη Αλκυονίδα
λες κι η πόλη μας χωρά
όλους όσους μια ελπίδα μας κρατά.
Κι έμαθε η καρδιά
το φως ν’ ανάβει
το δικό της φως
στις συννεφιές
κι είπε μια βραδιά
δεν είναι σκλάβοι
κανενός μας φως μου οι ομορφιές.
Κι έμαθε η καρδιά
το φως ν’ ανάβει
το δικό της φως
στις συννεφιές
κι ήρθε ένα τραγούδι
ν’ αναλάβει
τι θα λεν’ στο δρόμο οι συντροφιές.
|
Ipárchun méres
tóso aplés
téliosan les
i sferes.
Brostá su i drómi
tóso anichti
tóso arachti
i ómi.
Ki épita san mia skiá
klévi ap’ óla aftí i chári
dípla mu ki esí, makriá
me to maksilári su agkaliá.
Ki émathe i kardiá
to fos n’ anávi
to dikó tis fos
stis sinnefiés
ki ipe mia vradiá
den ine sklávi
kanenós tu kósmu i omorfiés
Ipárchun lógia
tóso zestá
ílios brostá
se ipógia.
San mia ksafnikí chará
tu Genári Alkionída
les ki i póli mas chorá
ólus ósus mia elpída mas kratá.
Ki émathe i kardiá
to fos n’ anávi
to dikó tis fos
stis sinnefiés
ki ipe mia vradiá
den ine sklávi
kanenós mas fos mu i omorfiés.
Ki émathe i kardiá
to fos n’ anávi
to dikó tis fos
stis sinnefiés
ki írthe éna tragudi
n’ analávi
ti tha len’ sto drómo i sintrofiés.
|