Ήταν λάθος που άρχισε
όμως τώρα που φτάσαμε εδώ,
είσαι ό,τι μου έμεινε ν’ αγαπώ,
σε φτηνά δωμάτια,
της μιας ώρας κρυφά ραντεβού,
κι ύστερα πάλι μόνος μου
κι εσύ αλλού.
Πως μου λείπει η αγκαλιά σου,
χίλια αστέρια τα φιλιά σου.
Λάθος, σωστό, δε με νοιάζει γι’ αυτό
δεν αντέχω μακριά σου,
λάθος, σωστό, δε με νοιάζει γι’ αυτό
λάθος σ’ αγαπώ.
Δώσ’ μου λίγο απ’ το βλέμμα σου
να το έχω κρυφό φυλαχτό,
τις στιγμές που λείπεις να το φιλώ,
είν’ οι ώρες ατέλειωτες
μέχρι να ‘ρθει η στιγμή να σε δω,
στου έρωτά σου τα δίχτυα να τυλιχτώ.
Πως μου λείπει η αγκαλιά σου,
χίλια αστέρια τα φιλιά σου.
Λάθος, σωστό, δε με νοιάζει γι’ αυτό
δεν αντέχω μακριά σου,
λάθος, σωστό, δε με νοιάζει γι’ αυτό
λάθος σ’ αγαπώ.
|
Ήtan láthos pu árchise
ómos tóra pu ftásame edó,
ise ó,ti mu émine n’ agapó,
se ftiná domátia,
tis mias óras krifá rantevu,
ki ístera páli mónos mu
ki esí allu.
Pos mu lipi i agkaliá su,
chília astéria ta filiá su.
Láthos, sostó, de me niázi gi’ aftó
den antécho makriá su,
láthos, sostó, de me niázi gi’ aftó
láthos s’ agapó.
Dós’ mu lígo ap’ to vlémma su
na to écho krifó filachtó,
tis stigmés pu lipis na to filó,
in’ i óres atéliotes
méchri na ‘rthi i stigmí na se do,
stu érotá su ta díchtia na tilichtó.
Pos mu lipi i agkaliá su,
chília astéria ta filiá su.
Láthos, sostó, de me niázi gi’ aftó
den antécho makriá su,
láthos, sostó, de me niázi gi’ aftó
láthos s’ agapó.
|