Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα `ναι
ζήτημα ύψους.
Σύμβολα ζωής υπερτεράς,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ’ ένα
Αμάλθειο κέρας.
Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμα σου!
Όνειρο ανάγλυφο, θα `ρθω κοντά σου
κατακορύφως.
Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.
Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ’ ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ’ αρέσω.
|
Sto taváni vlépo tus gipsus.
Meandri sto choró tus me traváne.
I eftichía mu, sképtome, tha `ne
zítima ípsus.
Símvola zoís iperterás,
róda analliota, metusioména,
lefkés ákanthes ológira s’ éna
Amálthio kéras.
Tapiní téchni chorís ífos,
póso argá déchome to dídagma su!
Όniro anáglifo, tha `rtho kontá su
katakorífos.
I orízontes tha m’ échun pníksi.
S’ óla ta klímata, s’ óla ta pláti,
agónes gia to psomí ke to aláti,
érotes, plíksi.
A! prépi tóra na foréso
t’ oreo ekino gipsino stefáni.
étsi, me plesio giro to taváni,
polí th’ aréso.
|