|
Τρίζει στο πάτωμα το ξύλο,
τρίζουν τα τζάμια στα παράθυρα
Τρίζει η ζωή μου και θα σπάσει
Πάλι εγώ δε τα κατάφερα
Μέσα στο σώμα μου είσαι ξένος
και ας σε αγάπησα παράφορα
Είσαι απ’ το χέρι μου χαμένος
Πάλι εγώ δε τα κατάφερα
Είναι τα χέρια σου λεπίδες
Που μου χαράζουν τις ελπίδες
Μη χαρακώνεις το φιλί
Μη μου ματώνεις το κορμί
Ραγίζει ο τοίχος στο ταβάνι
τα όνειρά μου πίσω τα ’φερα
Το κρύο φως να με ζεστάνει
Πάλι εγώ δε τα κατάφερα
Δίνω σ’ εσένα τη ζωή μου,
μα εσύ την πέταξες αδιάφορα
Στάζει βροχή μες στη ψυχή μου
Πάλι εγώ δε τα κατάφερα
|
Trízi sto pátoma to ksílo,
trízun ta tzámia sta paráthira
Trízi i zoí mu ke tha spási
Páli egó de ta katáfera
Mésa sto sóma mu ise ksénos
ke as se agápisa paráfora
Ise ap’ to chéri mu chaménos
Páli egó de ta katáfera
Ine ta chéria su lepídes
Pu mu charázun tis elpídes
Mi charakónis to filí
Mi mu matónis to kormí
Ragizi o tichos sto taváni
ta ónirá mu píso ta ’fera
To krío fos na me zestáni
Páli egó de ta katáfera
Díno s’ eséna ti zoí mu,
ma esí tin pétakses adiáfora
Stázi vrochí mes sti psichí mu
Páli egó de ta katáfera
|
