|
Πες μου τι ζήλεψες απ’ την καρδιά μου
κι απ’ το χαμένο μου κορμί,
φύγε από μένανε, φύγε γλυκιά μου,
προτού σε βρει η καταστροφή,
προτού σε βρει η καταστροφή.
Εσύ θαρρείς αγάπη μου, κοντά σου θα υποφέρω,
θα κλαίω, θα πονώ,
μα την καλή σου την καρδιά μονάχα εγώ την ξέρω,
γι’ αυτό και σ’ αγαπώ.
Εμείς μαζί θα ζήσουμε, ποτέ δε θα χωρίσουμε,
δε θα χωρίσουμε.
Ποιος δρόμος σ’ έφερε στην αγκαλιά μου
να κλάψεις και να πληγωθείς,
μέσα στην άπονη, σκληρή καρδιά μου
μονάχα δάκρυα θα βρεις,
μονάχα δάκρυα θα βρεις.
Ένα διαμάντι είσαι εσύ, στη λάσπη πεταμένο,
γι’ αυτό και είσαι θαμπό,
μα εγώ αγάπη μου χρυσή που σε καταλαβαίνω,
τρελά θα σ’ αγαπώ.
Εμείς μαζί θα ζήσουμε, ποτέ δε θα χωρίσουμε,
δε θα χωρίσουμε, δε θα χωρίσουμε.
|
Pes mu ti zílepses ap’ tin kardiá mu
ki ap’ to chaméno mu kormí,
fíge apó ménane, fíge glikiá mu,
protu se vri i katastrofí,
protu se vri i katastrofí.
Esí tharris agápi mu, kontá su tha ipoféro,
tha kleo, tha ponó,
ma tin kalí su tin kardiá monácha egó tin kséro,
gi’ aftó ke s’ agapó.
Emis mazí tha zísume, poté de tha chorísume,
de tha chorísume.
Pios drómos s’ éfere stin agkaliá mu
na klápsis ke na pligothis,
mésa stin áponi, sklirí kardiá mu
monácha dákria tha vris,
monácha dákria tha vris.
Έna diamánti ise esí, sti láspi petaméno,
gi’ aftó ke ise thabó,
ma egó agápi mu chrisí pu se katalaveno,
trelá tha s’ agapó.
Emis mazí tha zísume, poté de tha chorísume,
de tha chorísume, de tha chorísume.
|
