Την πρώτη φορά ήταν σαν να’χε αρπάξει φωτιά
κάπου μέσα βαθιά κάτι μες την ψυχή μου.
Κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά
να αλλάζει αργά τις σκιές της ερήμου.
Χορεύοντας μου ‘δείξες μέσα σε πέντε λεπτά
τι θα πει πουθενά και πως χάνεται ο χρόνος.
Ότι αν το πιστέψεις στα αλήθεια η αγάπη μπορεί.
Ότι αν αφεθείς σ’οδηγάει ο δρόμος.
Από τότε περάσανε χρόνια κυλήσαν νερά
όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη.
Λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά,
βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγνώμη.
Το μόνο που θα’θελα αν κάποτε σε ξαναδώ
είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα
και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό
στον τρελό σου χορό στην λευκή καταιγίδα.
|
Tin próti forá ítan san na’che arpáksi fotiá
kápu mésa vathiá káti mes tin psichí mu.
Kitusa tis flóges ki aftón ton aéra makriá
na allázi argá tis skiés tis erímu.
Chorevontas mu ‘dikses mésa se pénte leptá
ti tha pi puthená ke pos chánete o chrónos.
Όti an to pistépsis sta alíthia i agápi bori.
Όti an afethis s’odigái o drómos.
Apó tóte perásane chrónia kilísan nerá
ómos kápu vathiá i fotiá kei akómi.
Lipáme pu éfiga ekini ti níchta krifá,
viastiká ke chorís na zitíso signómi.
To móno pu tha’thela an kápote se ksanadó
ine na po efcharistó gia to thafma pu ida
ke na dóso gia mia teleftea forá to rithmó
ston treló su choró stin lefkí kategida.
|