Πέρασαν χρόνια μια βραδιά βρήκα τη Λήδα μου
Σε μια θλιμμένη γειτονιά, παλιά παγίδα μου
Τα σύννεφα ήταν χαμηλά όμως δεν έβρεχε
Όπως εκείνη τη φορά μακριά μου που έφευγε
Η Λήδα ρωτάει τι κάνω. Ακόμα χάνω
Που έφτασες εσύ. Εγώ είμαι στην αρχή
Τις χίμαιρες τις νίκησε, σελίδα γύρισε
Μα ένοιωσα κάτι σταυρωτά όταν με φίλησε
Λήδα ήμουν ξένος και τυφλός μα εσύ δεν ήξερες
Κι όμως μου χάρισες το φως μα δεν το πίστεψες
Η Λήδα ρωτάει τι κάνω.Ακόμα χάνω
Που έφτασες εσύ; Εγώ είμαι στην αρχή
Και πριν να φύγω μια σιωπή. Βλέπω ένα δάκρυ της.
Ένα σκουπίδι λέει αυτή ήταν στο μάτι της
Κι όλο κοιτούσε χαμηλά τάχα δεν έκλαιγε
Όπως εκείνη τη φορά μακριά μου που έφευγε
Η Λήδα ρωτάει τι κάνω. Ακόμα χάνω.
Που έφτασες εσύ; Εγώ είμαι στην αρχή
|
Pérasan chrónia mia vradiá vríka ti Lída mu
Se mia thlimméni gitoniá, paliá pagida mu
Ta sínnefa ítan chamilá ómos den évreche
Όpos ekini ti forá makriá mu pu éfevge
I Lída rotái ti káno. Akóma cháno
Pu éftases esí. Egó ime stin archí
Tis chímeres tis níkise, selída girise
Ma éniosa káti stavrotá ótan me fílise
Lída ímun ksénos ke tiflós ma esí den íkseres
Ki ómos mu chárises to fos ma den to pístepses
I Lída rotái ti káno.Akóma cháno
Pu éftases esí; Egó ime stin archí
Ke prin na fígo mia siopí. Olépo éna dákri tis.
Έna skupídi léi aftí ítan sto máti tis
Ki ólo kituse chamilá tácha den éklege
Όpos ekini ti forá makriá mu pu éfevge
I Lída rotái ti káno. Akóma cháno.
Pu éftases esí; Egó ime stin archí
|