Πλησιάζει ο χειμώνας, κι εγώ μοναχή
τώρα ψάχνω μια νέα αρχή.
Πως μπορώ ν’ αντικρίσω έτσι τη ζωή,
με μια απουσία μες στην ψυχή;
Aν αυτό που νιώθω,
αν αυτό που ζω είναι ζωή,
τότε ας πεθάνω,
ας χαθώ εκεί που είσαι εσύ.
Λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω να ζω,
λυπάμαι, αλλά εγώ σ’ αγαπώ.
Λυπάμαι, αλλά δακρύζω πολύ
κι εσύ τριγυρνάς σε άλλο φιλί.
Μέσ’ από σένα είδα κόσμους μακρινούς,
σε ζητάω, μα δεν ακούς.
Βασανίζουν το μυαλό μου οι κακές στιγμές
μήπως ξεχάσω έτσι το χτες.
Aν αυτό που νιώθω,
αν αυτό που ζω είναι ζωή,
τότε ας πεθάνω,
ας χαθώ εκεί που είσαι εσύ.
Λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω να ζω,
λυπάμαι, αλλά εγώ σ’ αγαπώ.
Λυπάμαι, αλλά δακρύζω πολύ
κι εσύ τριγυρνάς σε άλλο φιλί.
|
Plisiázi o chimónas, ki egó monachí
tóra psáchno mia néa archí.
Pos boró n’ antikríso étsi ti zoí,
me mia apusía mes stin psichí;
An aftó pu niótho,
an aftó pu zo ine zoí,
tóte as petháno,
as chathó eki pu ise esí.
Lipáme, allá den kséro na zo,
lipáme, allá egó s’ agapó.
Lipáme, allá dakrízo polí
ki esí trigirnás se állo filí.
Més’ apó séna ida kósmus makrinus,
se zitáo, ma den akus.
Oasanízun to mialó mu i kakés stigmés
mípos ksecháso étsi to chtes.
An aftó pu niótho,
an aftó pu zo ine zoí,
tóte as petháno,
as chathó eki pu ise esí.
Lipáme, allá den kséro na zo,
lipáme, allá egó s’ agapó.
Lipáme, allá dakrízo polí
ki esí trigirnás se állo filí.
|