Μη μιλάς για τ’ απόβραδα
που ξανά δε γυρίζουν.
Μη μιλάς για τα όνειρα
που βροχή έχουν γίνει στη γη.
Τα τραγούδια που μου ’λεγες
την καρδιά δεν αγγίζουν.
Η αγάπη παράπονο
τις βραδιές στη δική μου ψυχή.
Μ’ αγαπούσες θυμάμαι μια φορά,
μα τώρα ερημιά.
Μ’ αγαπούσες θυμάμαι μια φορά,
βροχή μετά.
Όλα φεύγουν και μένουν οι σκιές
τις έρημες βραδιές.
Όλα τώρα χαθήκαν μες στο χτες
που αρνήθηκες.
Μη μιλάς για ενθύμια,
δε γυρνώ πάλι πίσω.
Μη μιλάς για παράδεισους
που ποτέ δε με πήγες να δω.
Δεν μπορώ την αγάπη μου
στα συντρίμμια ν’ αφήσω.
Η καρδιά μου κουράστηκε
μια ζωή στο δικό σου καημό.
|
Mi milás gia t’ apóvrada
pu ksaná de girízun.
Mi milás gia ta ónira
pu vrochí échun gini sti gi.
Ta tragudia pu mu ’leges
tin kardiá den angizun.
I agápi parápono
tis vradiés sti dikí mu psichí.
M’ agapuses thimáme mia forá,
ma tóra erimiá.
M’ agapuses thimáme mia forá,
vrochí metá.
Όla fevgun ke ménun i skiés
tis érimes vradiés.
Όla tóra chathíkan mes sto chtes
pu arníthikes.
Mi milás gia enthímia,
de girnó páli píso.
Mi milás gia parádisus
pu poté de me píges na do.
Den boró tin agápi mu
sta sintrímmia n’ afíso.
I kardiá mu kurástike
mia zoí sto dikó su kaimó.
|