Μια στον αφρό μια στο βυθό
μ’ ένα γιατί σ’ άσπρο χαρτί
κλεισμένη σε γυαλί
κι η θάλασσα η τρελή η αμαρτωλή
εσύ αν γελαστείς θα σπάσω να κοπείς
στ’ ανοιχτά θα με βρεις
Μια εισπνοή μια εκπνοή
σώμα κενό γι’ αφανισμό
στημένη η σκηνή
κι η κάμαρα στενή και σκοτεινή
μαζί μου αν κλειστείς σε κάστρο ηδονής
ουρανό δε θα δεις
Εσύ αν γελαστείς θα σπάσω να κοπείς
στ’ ανοιχτά θα με βρεις
|
Mia ston afró mia sto vithó
m’ éna giatí s’ áspro chartí
klisméni se gialí
ki i thálassa i trelí i amartolí
esí an gelastis tha spáso na kopis
st’ anichtá tha me vris
Mia ispnoí mia ekpnoí
sóma kenó gi’ afanismó
stiméni i skiní
ki i kámara stení ke skotiní
mazí mu an klistis se kástro idonís
uranó de tha dis
Esí an gelastis tha spáso na kopis
st’ anichtá tha me vris
|