Άγιε Δημήτρη μου,
Θεσσαλονίκη μου,
κάνε στο σπίτι μου
να ’ρθει ξανά.
Του ’δωσε η μάνα το σταυρό της
που ’χε κρεμασμένο στο λαιμό της.
Φίλησε με δάκρυα το γιο της,
του ’δωσε ευχές για το καλό.
Άγιε Δημήτρη μου,
Θεσσαλονίκη μου,
κάνε στο σπίτι μου
να ’ρθει ξανά.
Χάθηκε στο γύρισμα του δρόμου
κι έμεινε η νύχτα στο πλευρό μου.
Έχασα κι εγώ τον άνθρωπό μου,
τώρα τάζω και παρακαλώ.
Άγιε Δημήτρη μου,
Θεσσαλονίκη μου,
κάνε στο σπίτι μου
να ’ρθει ξανά.
|
Άgie Dimítri mu,
Thessaloníki mu,
káne sto spíti mu
na ’rthi ksaná.
Tu ’dose i mána to stavró tis
pu ’che kremasméno sto lemó tis.
Fílise me dákria to gio tis,
tu ’dose efchés gia to kaló.
Άgie Dimítri mu,
Thessaloníki mu,
káne sto spíti mu
na ’rthi ksaná.
Cháthike sto girisma tu drómu
ki émine i níchta sto plevró mu.
Έchasa ki egó ton ánthropó mu,
tóra tázo ke parakaló.
Άgie Dimítri mu,
Thessaloníki mu,
káne sto spíti mu
na ’rthi ksaná.
|