Ήρθ’ η νυχτιά,
πέφτει το σκοτάδι
κι όπως κάθε βράδυ
γύρισαν στον νου
ώρες χρυσές
που σε συναντούσα.
Πόσο σ’ αγαπούσα
άστρο τ’ ουρανού.
Μα τώρα αγάπη μου
που ‘ναι τα μάτια σου,
τα τρομαγμένα μου πουλιά;
Μέσα απ’ το δάκρυ μου
ψάχνω τα χείλια σου
και τα χαμένα μας φιλιά.
Νύχτα καλή
έλα κι είμαι μόνος
θα σβηστεί ο πόνος
που ‘χω στην καρδιά.
|
Ήrth’ i nichtiá,
péfti to skotádi
ki ópos káthe vrádi
girisan ston nu
óres chrisés
pu se sinantusa.
Póso s’ agapusa
ástro t’ uranu.
Ma tóra agápi mu
pu ‘ne ta mátia su,
ta tromagména mu puliá;
Mésa ap’ to dákri mu
psáchno ta chilia su
ke ta chaména mas filiá.
Níchta kalí
éla ki ime mónos
tha svisti o pónos
pu ‘cho stin kardiá.
|