|
Τέτοια μέρα, τέτοιο μήνα κάποιου χρόνου
μου ζωγράφισες στα χείλη ένα φιλί
και σταθήκαμε στην άκρη αυτού του δρόμου
κι ορκιστήκαμε πως θα `μαστε μαζί, μια ζωή …
Πως αλλάζουνε έτσι τα πράγματα
πως αλλάζουν μαζί τους κι οι άνθρωποι
στις ψυχές κουβαλάνε τα τραύματα
και τ’ αφήνουνε σ’ άλλες ψυχές
Πως αλλάζουνε έτσι τα πράγματα
κι οι ματιές βάζουν άλλα φορέματα
όμως θέλουνε κόπο τα θαύματα
και τα μάτια γυμνά οι καρδιές
Τέτοια μέρα, τέτοιο μήνα σ’ ένα σπίτι
τα χωρέσαμε τα χρόνια μας μαζί
τώρα παίρνω απ’ το ψυγείο τον μαγνήτη
σε μια κούτα η καινούργια μου ζωή, να κρυφτεί
|
Tétia méra, tétio mína kápiu chrónu
mu zográfises sta chili éna filí
ke stathíkame stin ákri aftu tu drómu
ki orkistíkame pos tha `maste mazí, mia zoí …
Pos allázune étsi ta prágmata
pos allázun mazí tus ki i ánthropi
stis psichés kuvaláne ta trafmata
ke t’ afínune s’ álles psichés
Pos allázune étsi ta prágmata
ki i matiés vázun álla forémata
ómos thélune kópo ta thafmata
ke ta mátia gimná i kardiés
Tétia méra, tétio mína s’ éna spíti
ta chorésame ta chrónia mas mazí
tóra perno ap’ to psigio ton magníti
se mia kuta i kenurgia mu zoí, na krifti
|
