Τρέχανε στην τρόικα με τα ντέφια,
φώτα τρεμοσβήνανε μακριά,
να ‘τανε να σας ακολουθούσα,
ν’ αλαφρώσει μου η καρδιά η βαριά.
Αχ, δρόμος μακρινός, φεγγάρι κίτρινο,
άι, το τραγούδι πετά κουδουνιστά,
κι εγώ μονάχη μου, με την κιθάρα μου,
τα βάσανά μου, λέω, τα πικρά.
Μισεμούς κι αντάμωσες θυμάμαι,
πέρασαν τα χρόνια, πάει η χαρά,
παν και τ’ αργυρά δικά σου χέρια
με την τρόικα που `φυγε μακριά.
Αχ, δρόμος μακρινός, φεγγάρι κίτρινο,
άι, το τραγούδι πετά κουδουνιστά,
κι εγώ μονάχη μου, με την κιθάρα μου,
τα βάσανά μου, λέω, τα πικρά.
Άτρομη, ας διαβαίνει πάντα, η νιότη,
σαν απ’ τα δαχτύλια το νερό,
μόνο η τρόικά μας, η λεβέντρα
θα κυλάει μ’ εμάς μες στον καιρό.
Αχ, δρόμος μακρινός, φεγγάρι κίτρινο,
άι, το τραγούδι πετά κουδουνιστά,
κι εγώ μονάχη μου, με την κιθάρα μου,
τα βάσανά μου, λέω, τα πικρά.
|
Tréchane stin tróika me ta ntéfia,
fóta tremosvínane makriá,
na ‘tane na sas akoluthusa,
n’ alafrósi mu i kardiá i variá.
Ach, drómos makrinós, fengári kítrino,
ái, to tragudi petá kudunistá,
ki egó monáchi mu, me tin kithára mu,
ta vásaná mu, léo, ta pikrá.
Misemus ki antámoses thimáme,
pérasan ta chrónia, pái i chará,
pan ke t’ argirá diká su chéria
me tin tróika pu `fige makriá.
Ach, drómos makrinós, fengári kítrino,
ái, to tragudi petá kudunistá,
ki egó monáchi mu, me tin kithára mu,
ta vásaná mu, léo, ta pikrá.
Άtromi, as diaveni pánta, i nióti,
san ap’ ta dachtília to neró,
móno i tróiká mas, i levéntra
tha kilái m’ emás mes ston keró.
Ach, drómos makrinós, fengári kítrino,
ái, to tragudi petá kudunistá,
ki egó monáchi mu, me tin kithára mu,
ta vásaná mu, léo, ta pikrá.
|