Μάτια μου όμορφα μη ρίχνετε ψιχάλες,
είναι μικρή η ζωή και οι χαρές δεν είναι πολλές
Πήρε ο χρόνος μαύρη κλωστή κεντάει
αυτόν το δύσκολο τον κόσμο με μαύρες στιγμές
Λίγα τα όμορφα, λίγα τα μαγεμένα,
τις πίκρες ξέχασε, ψάξε βρες τα και δες
πως πάνω απ’ όλα μονάχα μετράει
να μου χαμογελάς καθώς περνάει το χθες
Στα όμορφα μάτια σου το γκρίζο μην το βάζεις
δε σου ταιριάζει σου λέω, δεν είναι καλό
Το φως σου αγάπη μου μη θες να το σκιάζεις
με παραμύθια που ‘χουνε τέλος κακό
Κοίτα ματάκια μου τον ήλιο που ξυπνάει
κι ανάσα δίνει στου κόσμου αυτού τα νεκρά
Σε τούτη τη ζωή που μας κακογερνάει
σκούπισε τα μάτια σου και κοίτα ψηλά
Μάτια λουσμένα με του ουρανού το χρώμα,
τα γκρίζα σύννεφα διωξ’ τα μακριά,
διώξε μαζί κι όλα τα πικραμένα
που σου ματώνουν τόσο καιρό την καρδιά
Μάτια μου όμορφα, μάτια μου μαγεμένα,
που από τα βλέφαρα σου κρέμομαι σαν φύλλο ξερό
Μη μου δακρύζεις γιατί μπορεί να πέσω
και να με σύρει ο άνεμος στης μοναξιάς το κενό
|
Mátia mu ómorfa mi ríchnete psicháles,
ine mikrí i zoí ke i charés den ine pollés
Píre o chrónos mavri klostí kentái
aftón to dískolo ton kósmo me mavres stigmés
Líga ta ómorfa, líga ta mageména,
tis píkres kséchase, psákse vres ta ke des
pos páno ap’ óla monácha metrái
na mu chamogelás kathós pernái to chthes
Sta ómorfa mátia su to gkrízo min to vázis
de su teriázi su léo, den ine kaló
To fos su agápi mu mi thes na to skiázis
me paramíthia pu ‘chune télos kakó
Kita matákia mu ton ílio pu ksipnái
ki anása díni stu kósmu aftu ta nekrá
Se tuti ti zoí pu mas kakogernái
skupise ta mátia su ke kita psilá
Mátia lusména me tu uranu to chróma,
ta gkríza sínnefa dioks’ ta makriá,
diókse mazí ki óla ta pikraména
pu su matónun tóso keró tin kardiá
Mátia mu ómorfa, mátia mu mageména,
pu apó ta vléfara su krémome san fíllo kseró
Mi mu dakrízis giatí bori na péso
ke na me síri o ánemos stis monaksiás to kenó
|