|
Φόρεσες ένα παράπονο στο βλέμμα
Κι ήρθες πάλι να με βρεις
Κι έγινες μια στάλα απ’ το δικό μου αίμα
Νόμιζα πως ήσουν όνειρο
Και άνοιξα την πόρτα για να μπεις
Κι έγινα κομμάτια απ’ το δικό σου ψέμα
Μάτια παραπονεμένα
Την καρδιά μου κλείσανε
Σαν βεγγαλικά σβησμένα
Τα όνειρα μου αφήσανε
Μάτια παραπονεμένα
Τη ζωή μου κόψανε
Κάτι βράδια μεθυσμένα
Ήρθαν και με λιώσανε
Φόρεσες ένα όνειρό σου ραγισμένο
Κι ήρθες πάλι να μου πεις
Ότι φταίω για όλα τα βράδια τα χαμένα
Σώπασες κι έπεσαν πίσω μου σαν χιόνι
Οι παλιές μας οι στιγμές
Κι ένιωσα πως όλα χάθηκαν για μένα
|
Fóreses éna parápono sto vlémma
Ki írthes páli na me vris
Ki égines mia stála ap’ to dikó mu ema
Nómiza pos ísun óniro
Ke ániksa tin pórta gia na bis
Ki égina kommátia ap’ to dikó su pséma
Mátia paraponeména
Tin kardiá mu klisane
San vengaliká svisména
Ta ónira mu afísane
Mátia paraponeména
Ti zoí mu kópsane
Káti vrádia methisména
Ήrthan ke me liósane
Fóreses éna óniró su ragisméno
Ki írthes páli na mu pis
Όti fteo gia óla ta vrádia ta chaména
Sópases ki épesan píso mu san chióni
I paliés mas i stigmés
Ki éniosa pos óla cháthikan gia ména
|
