Μαύρο βελούδο η νύχτα φοράει
και τη ζωή με τ’ αστέρια μετράει,
βγαίνω στο δρόμο, φεγγάρι από γυαλί
εύκολο θύμα κι επικίνδυνο φιλί.
Ένα ένα τα φώτα στη Ρώμη
ανάβουν μα οι δρόμοι το ξέρουν καλά,
το σκοτάδι δε σβήνει με φως,
είναι νόμος της νύχτας κρυφός
στο σκοτάδι να βλέπεις πολλά.
Μαύρο βελούδο η νύχτα φοράει
και τη ζωή με τ’ αστέρια μετράει,
βγαίνω στο δρόμο, φεγγάρι από γυαλί
εύκολο θύμα κι επικίνδυνο φιλί.
Ένα ένα τα λόγια της μέρας
τα πήρε ο αέρας, τα κρύβει βαθιά,
τα φαντάσματα βγαίνουν ξανά
όμως δε θα το πεις πουθενά,
η αλήθεια πονάει σαν γροθιά.
Κι από την προδοσία, κι από τη μοναξιά
κι απ’ την απελπισία τραβάω μια ρουφηξιά,
να δεις στο πρόσωπό μου του κόσμου τα στραβά
ο έρωτας μανούλα μου, κοστίζει ακριβά.
|
Mavro veludo i níchta forái
ke ti zoí me t’ astéria metrái,
vgeno sto drómo, fengári apó gialí
efkolo thíma ki epikíndino filí.
Έna éna ta fóta sti Rómi
anávun ma i drómi to ksérun kalá,
to skotádi de svíni me fos,
ine nómos tis níchtas krifós
sto skotádi na vlépis pollá.
Mavro veludo i níchta forái
ke ti zoí me t’ astéria metrái,
vgeno sto drómo, fengári apó gialí
efkolo thíma ki epikíndino filí.
Έna éna ta lógia tis méras
ta píre o aéras, ta krívi vathiá,
ta fantásmata vgenun ksaná
ómos de tha to pis puthená,
i alíthia ponái san grothiá.
Ki apó tin prodosía, ki apó ti monaksiá
ki ap’ tin apelpisía traváo mia rufiksiá,
na dis sto prósopó mu tu kósmu ta stravá
o érotas manula mu, kostízi akrivá.
|