Στο λιμάνι αραγμένος
απ’ του κόσμου την οργή,
ντροπιασμένος, ξεπεσμένος,
που ζητιανεύω και το κρασί.
Η κοινωνία γιατί ξεχνάει
ποιος ήμουν πρώτα που `χα λεφτά
κι όταν πεθάνω θα πούνε “πάει
ένα ρεμάλι του Πειραιά.”
Μιας αγάπης η φουρτούνα
μ’ έχει κάνει δυστυχώς,
σπίτι να ‘χω μια μαούνα
και να φοβάμαι να βγω στο φως.
Η κοινωνία γιατί ξεχνάει
ποιος ήμουν πρώτα που ‘χα λεφτά
κι όταν πεθάνω θα πούνε “πάει
ένα ρεμάλι του Πειραιά.”
|
Sto limáni aragménos
ap’ tu kósmu tin orgí,
ntropiasménos, ksepesménos,
pu zitianevo ke to krasí.
I kinonía giatí ksechnái
pios ímun próta pu `cha leftá
ki ótan petháno tha pune “pái
éna remáli tu Pireá.”
Mias agápis i furtuna
m’ échi káni distichós,
spíti na ‘cho mia mauna
ke na fováme na vgo sto fos.
I kinonía giatí ksechnái
pios ímun próta pu ‘cha leftá
ki ótan petháno tha pune “pái
éna remáli tu Pireá.”
|