|
Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω
στα όνειρα μου,
πια ότι είσαι απ’ έξω
Ακόμα ζω, με τις συνήθειες σου
ξυπνάω και ετοιμάζω
τον καφέ σου
Με μισό φεγγάρι
έξω τελειωμένη ασπιρίνη
προσπαθώ πάλι να αντέξω
έναν πόνο που με πίνει
Με μισό φεγγάρι
έξω μαχαιριές η νύχτα δίνει
και παλεύω να μαζέψω
το μυαλό μου που μ’ αφήνει
Για όλα αυτά που σ’ έδιωξαν
θυμώνω
Για όσα δε σου είπα
μετανιώνω
Με το μαντό που ξέχασες
κοιμάμαι
κλειδώνω δυο φορές
κι όμως φοβάμαι
|
Akóma den boró na to pistépso
sta ónira mu,
pia óti ise ap’ ékso
Akóma zo, me tis siníthies su
ksipnáo ke etimázo
ton kafé su
Me misó fengári
ékso telioméni aspiríni
prospathó páli na antékso
énan póno pu me píni
Me misó fengári
ékso macheriés i níchta díni
ke palevo na mazépso
to mialó mu pu m’ afíni
Gia óla aftá pu s’ édioksan
thimóno
Gia ósa de su ipa
metanióno
Me to mantó pu kséchases
kimáme
klidóno dio forés
ki ómos fováme
|
