Σε μια ζωή κομμάτια, με δυο κλαμένα μάτια
γυρίζεις και συγγνώμη για όλα λες
μα δε σ’ αναγνωρίζω και δεν ξαναγυρίζω
στα πέτρινα τα χρόνια, όσο κι αν κλαις.
Με τι καρδιά να σ’ αγαπήσω
με τι μυαλό να συγχωρήσω
όλα μου τα `χεις διαλύσει
και μόνος έχω συνηθίσει.
Μου λες να μη φοβάμαι, να πάψω να θυμάμαι
τα λάθη σου δε θα `χουν επιστροφή
μα η καρδιά μου η άδεια και τα πικρά μου βράδια
βλέπουν τον γυρισμό σου καταστροφή.
Με τι καρδιά να σ’ αγαπήσω
με τι μυαλό να συγχωρήσω
όλα μου τα `χεις διαλύσει
και μόνος έχω συνηθίσει.
|
Se mia zoí kommátia, me dio klaména mátia
girízis ke singnómi gia óla les
ma de s’ anagnorízo ke den ksanagirízo
sta pétrina ta chrónia, óso ki an kles.
Me ti kardiá na s’ agapíso
me ti mialó na sigchoríso
óla mu ta `chis dialísi
ke mónos écho sinithísi.
Mu les na mi fováme, na pápso na thimáme
ta láthi su de tha `chun epistrofí
ma i kardiá mu i ádia ke ta pikrá mu vrádia
vlépun ton girismó su katastrofí.
Me ti kardiá na s’ agapíso
me ti mialó na sigchoríso
óla mu ta `chis dialísi
ke mónos écho sinithísi.
|