|
Εσύ το ξέρεις πως δεν έφυγα φαντάρος
Εγώ το ξέρω πως ποτέ δε θα γυρίσω
Το έμαθα προχτές
Οι πεθαμένες μάνες
Δεν έχουνε παιδιά
Βιάστηκες μητέρα να πεθάνεις
Δεν λέω είχες αρρωστήσει από φασισμό
Κι ήταν λίγο το ψωμί, έλειπα κι εγώ στην εξορία
Ήτανε λίγος ο ύπνος κι ατέλειωτες οι νύχτες
Μα πάλι ποιος ο λόγος να απελπιστείς προτού να κλείσεις
Τα εξηντατέσσερα
Μπορούσες να ’σφιγγες τα δόντια
Έστω κι αυτά τα ψεύτικα τα χρυσά σου δόντια
Μπορούσες να αρπαζόσουνα από ένα φύλλο πράσινο
Απ’ τα γυμνά κλαδιά
Απ’ τον κορμό
Μα ναι το ξέρω
Γλιστράν τα χέρια και ο κορμός του χρόνου δεν έχει φλούδα
Να πιαστείς
Όμως εσύ να τα ’μπηγες τα νύχια
Και να τραβούσες έτσι πέντε- έξι- δέκα χρόνια
Σαν τους μισοπνιγμένους που τους τραβάει ο χείμαρρος
Κολλημένους στο δοκάρι του γκρεμισμένου τους σπιτιού
Τι βαραίνουν δέκα χρόνια για να με ξαναδείς
Να ξαναδείς ειρηνικότερες ημέρες και να πας
Στο παιδικό σου σπίτι με τον φράχτη πνιγμένον στα λουλούδια
Να ζήσεις μες στη δίκαιη γαλήνη
Ακούγοντας τον πόλεμο
Σαν τον απόμακρο αχό του καταρράχτη
Να ’χεις μια στέγη σίγουρη σαν άστρο
Να χωράει το σπίτι μας την καρδιά των ανθρώπων
Κι από τη μέσα κάμαρα
Όμως εσύ μητέρα βιάστηκες πολύ
Και τώρα με τι χέρια να ’ρθείς και να μ’ αγγίξεις
Μες από τη σήτα
Με τι πόδια να ζυγώσεις εδώ που ’χω
Τριγύρω μου τις πέτρες
Σιγουρεμένες σαν ντουβάρια φυλακής
Με τι μάτια τώρα πια να δεις πως μέσα δω χωράει
Όλη η καρδιά του αυριανού μας κόσμου
Τσαλαπατημένη
Κι από το δίπλα θάλαμο ποτίζει η θλίψη
Σαν υγρασία σάπιου χόρτου
|
Esí to kséris pos den éfiga fantáros
Egó to kséro pos poté de tha giríso
To ématha prochtés
I pethaménes mánes
Den échune pediá
Iástikes mitéra na pethánis
Den léo iches arrostísi apó fasismó
Ki ítan lígo to psomí, élipa ki egó stin eksoría
Ήtane lígos o ípnos ki atéliotes i níchtes
Ma páli pios o lógos na apelpistis protu na klisis
Ta eksintatéssera
Boruses na ’sfinges ta dóntia
Έsto ki aftá ta pseftika ta chrisá su dóntia
Boruses na arpazósuna apó éna fíllo prásino
Ap’ ta gimná kladiá
Ap’ ton kormó
Ma ne to kséro
Glistrán ta chéria ke o kormós tu chrónu den échi fluda
Na piastis
Όmos esí na ta ’biges ta níchia
Ke na travuses étsi pénte- éksi- déka chrónia
San tus misopnigménus pu tus travái o chimarros
Kolliménus sto dokári tu gkremisménu tus spitiu
Ti varenun déka chrónia gia na me ksanadis
Na ksanadis irinikóteres iméres ke na pas
Sto pedikó su spíti me ton fráchti pnigménon sta luludia
Na zísis mes sti díkei galíni
Akugontas ton pólemo
San ton apómakro achó tu katarráchti
Na ’chis mia stégi síguri san ástro
Na chorái to spíti mas tin kardiá ton anthrópon
Ki apó ti mésa kámara
Όmos esí mitéra viástikes polí
Ke tóra me ti chéria na ’rthis ke na m’ angiksis
Mes apó ti síta
Me ti pódia na zigósis edó pu ’cho
Trigiro mu tis pétres
Sigureménes san ntuvária filakís
Me ti mátia tóra pia na dis pos mésa do chorái
Όli i kardiá tu avrianu mas kósmu
Tsalapatiméni
Ki apó to dípla thálamo potízi i thlípsi
San igrasía sápiu chórtu
|
