|
Με πόσα δάκρυα δεν τη ρώτησα
κι έμεινε πάλι σιωπηλή.
Μπήκα στο επόμενο ταξί σαν νεκρός
για να την δω εκεί στο σπίτι του εμπρός,
να κατεβαίνει βιαστική.
Διψούσα της ψυχής της το άνοιγμα
μα είδα της φρίκης το στριπ τήζ
του κοριτσιού μου το ομοίωμα
ν’ αφήνει εκείνο το σημείωμα,
στου αμαξιού του το παρμπρίζ.
Με το κραγιόν σ’ ένα χαρτάκι
το ρετιρέ έχει αποκριά
όπως απόψε πλάι στο τζάκι
που ακούω τ’ απέναντι χωριά.
Με το κραγιόν σ’ ένα χαρτάκι
επαναλάμβανα διαρκώς
όπως κολλάει το δισκάκι
όπως κολλάει ένας σκοπός.
Λες και ζητούσα αυτών των λέξεων
το άλικο στόμα ν’ ανοιχτεί
στα σκοτεινά του να κατέβαινα
στο αιώνιο δράμα να επενέβαινα,
πιο `ξηγημένα να παιχτεί.
Η αγάπη όλα τα ονειρεύεται
και με τ’ ασήμαντα γελάει
τα χρόνια φύγαν μα η γιορτή διαρκεί,
εγώ το ξέχασα εκείνο εκεί.
Ένας καθρέφτης κι ένα γέλιο μου αρκεί,
κρίμα που δεν το συζητάει.
|
Me pósa dákria den ti rótisa
ki émine páli siopilí.
Bíka sto epómeno taksí san nekrós
gia na tin do eki sto spíti tu ebrós,
na kateveni viastikí.
Dipsusa tis psichís tis to ánigma
ma ida tis fríkis to strip tíz
tu koritsiu mu to omioma
n’ afíni ekino to simioma,
stu amaksiu tu to parbríz.
Me to kragión s’ éna chartáki
to retiré échi apokriá
ópos apópse plái sto tzáki
pu akuo t’ apénanti choriá.
Me to kragión s’ éna chartáki
epanalámvana diarkós
ópos kollái to diskáki
ópos kollái énas skopós.
Les ke zitusa aftón ton lékseon
to áliko stóma n’ anichti
sta skotiná tu na katévena
sto eónio dráma na epenévena,
pio `ksigiména na pechti.
I agápi óla ta onirevete
ke me t’ asímanta gelái
ta chrónia fígan ma i giortí diarki,
egó to kséchasa ekino eki.
Έnas kathréftis ki éna gélio mu arki,
kríma pu den to sizitái.
|
