Αυτός που κρέμασε τον ήλιο
στο μεσοδόκι τ’ ουρανού
κρεμάται σήμερα σε ξύλο
ίλεως, Κύριε, γενού
και στ’ ασπαλάθια της ερήμου
μια μάνα φώναξε “παιδί μου!”
Με τ’ Απριλιού τ’ αρχαία μάγια
με των δαιμόνων το φιλί
μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια
μπήκε κοράκι στην αυλή
κι όλα τ’ αγρίμια στο λαγκάδι
πήραν το δρόμο για τον Άδη
Θα ξανασπείρει καλοκαίρια
στην άγρια παγωνιά του νου
Αυτός που κάρφωσε τ’ αστέρια
στην άγια σκέπη τ’ ουρανού
κι εγώ κι εσύ κι εμείς κι οι άλλοι
θα γεννηθούμε τότε πάλι
|
Aftós pu krémase ton ílio
sto mesodóki t’ uranu
kremáte símera se ksílo
íleos, Kírie, genu
ke st’ aspaláthia tis erímu
mia mána fónakse “pedí mu!”
Me t’ Apriliu t’ archea mágia
me ton demónon to filí
bíke sto spíti kukuvágia
bíke koráki stin avlí
ki óla t’ agrímia sto lagkádi
píran to drómo gia ton Άdi
Tha ksanaspiri kalokeria
stin ágria pagoniá tu nu
Aftós pu kárfose t’ astéria
stin ágia sképi t’ uranu
ki egó ki esí ki emis ki i álli
tha gennithume tóte páli
|