Κι αν έφυγε ο κόσμος σ’ άλλη γη
εσύ γιατρεύεις κάθε μου πληγή
κι αν δεν υπάρχει γύρω μας ψυχή
για μένα είσαι το τέλος κι η αρχή
Κι αν μοιάζουνε τα πάντα σκοτεινά
κοντά σου είναι όλα φωτεινά
κι αν έρθουνε θλιμμένα δειλινά
εγώ θα σ’ αγαπώ παντοτινά
Μείναμε μόνοι μέσα στο χιόνι
και στου βοριά την παγωνιά
μα δε με νοιάζει που σκοτεινιάζει
φτάνει να σ’ έχω αγκαλιά
δίπλα σου να `μαι και δε φοβάμαι
ούτε την ίδια την ζωή
μείναμε μόνοι και δυναμώνει
του έρωτά μας η φωνή
Κι αν πάγωσε ο κόσμος τώρα πια
εσύ θα είσαι χάδι και φωτιά
κι αν είμαι χελιδόνι στο νοτιά
την άνοιξη μου φέρνεις στην καρδιά
Κι αν όλοι τώρα νιώθουν ενοχές
που ζούνε σε χαμένες εποχές
εγώ μαζί σου έχω αντοχές
ν’ αντέξω χίλιες δυο καταστροφές
|
Ki an éfige o kósmos s’ álli gi
esí giatrevis káthe mu pligí
ki an den ipárchi giro mas psichí
gia ména ise to télos ki i archí
Ki an miázune ta pánta skotiná
kontá su ine óla fotiná
ki an érthune thlimména diliná
egó tha s’ agapó pantotiná
Miname móni mésa sto chióni
ke stu voriá tin pagoniá
ma de me niázi pu skotiniázi
ftáni na s’ écho agkaliá
dípla su na `me ke de fováme
ute tin ídia tin zoí
miname móni ke dinamóni
tu érotá mas i foní
Ki an págose o kósmos tóra pia
esí tha ise chádi ke fotiá
ki an ime chelidóni sto notiá
tin ániksi mu férnis stin kardiá
Ki an óli tóra nióthun enochés
pu zune se chaménes epochés
egó mazí su écho antochés
n’ antékso chílies dio katastrofés
|