Το παράπονό μου είναι που σου λέω πάντα μείνε
κι όλο φεύγεις δίχως αγκαλιά
Τα φτερά μου πώς θ’ ανοίξω όταν πάω να σ’ αγγίξω
μ’ αποφεύγεις πάντα με ένα γεια
Μείνε για λίγο εδώ μείνε για λίγο να δω
τα μάτια σου το βλέμμα σου το ψέμα σου
Μη λες θα φύγω μείνε για λίγο
Θέλω πλάι μου να μείνεις και πριγκίπισσα να γίνεις
στα παλάτια που έχτισα εγώ
Κι αν για μένα νιώθεις κάτι μη ξαναγυρνάς την πλάτη
μες στα μάτια θέλω να σε δω
Μείνε για λίγο εδώ μείνε για λίγο να δω
τα μάτια σου το βλέμμα σου το ψέμα σου
Μη λες θα φύγω μείνε για λίγο
|
To paráponó mu ine pu su léo pánta mine
ki ólo fevgis díchos agkaliá
Ta fterá mu pós th’ anikso ótan páo na s’ angikso
m’ apofevgis pánta me éna gia
Mine gia lígo edó mine gia lígo na do
ta mátia su to vlémma su to pséma su
Mi les tha fígo mine gia lígo
Thélo plái mu na minis ke prigkípissa na ginis
sta palátia pu échtisa egó
Ki an gia ména nióthis káti mi ksanagirnás tin pláti
mes sta mátia thélo na se do
Mine gia lígo edó mine gia lígo na do
ta mátia su to vlémma su to pséma su
Mi les tha fígo mine gia lígo
|