Μια στάλα της βροχής κυλάει στο τζάμι.
Σου ’χω καφέ να πιεις μες στο φλυτζάνι.
Μη φοβηθείς
αν δεις της αστραπής το φως στο τζάμι.
Κι αν δεις το πρόσωπό μου στο φλυτζάνι
μη λυπηθείς
κι ούτε ποτέ να ψάξεις να με βρεις.
Στο ’χα πει, στο ’χα πει.
Βροχερή η μέρα θα ’ναι
που θα φύγω ένα πρωί.
Βροχερή η μέρα θα ’ναι
που δε θα ’μαστε μαζί…
Η μπόρα, όσο πάει, δυναμώνει.
Σου ’χω να σκεπαστείς με το σεντόνι.
Μη φοβηθείς
αν δεις πως στο δωμάτιο είσαι μόνη.
Κι αν δεις πως η αγάπη εδώ τελειώνει
μη λυπηθείς
κι ούτε πότε να ψάξεις να με βρεις.
|
Mia stála tis vrochís kilái sto tzámi.
Su ’cho kafé na piis mes sto flitzáni.
Mi fovithis
an dis tis astrapís to fos sto tzámi.
Ki an dis to prósopó mu sto flitzáni
mi lipithis
ki ute poté na psáksis na me vris.
Sto ’cha pi, sto ’cha pi.
Orocherí i méra tha ’ne
pu tha fígo éna pri.
Orocherí i méra tha ’ne
pu de tha ’maste mazí…
I bóra, óso pái, dinamóni.
Su ’cho na skepastis me to sentóni.
Mi fovithis
an dis pos sto domátio ise móni.
Ki an dis pos i agápi edó telióni
mi lipithis
ki ute póte na psáksis na me vris.
|