|
Και να που έγινε εκείνο που φοβόμουνα
όταν τις πρώτες ώρες πάγωνα και ίδρωνα
όταν χωρίς εσένα αγάπη μου κοιμόμουνα
και πώς να συνηθίσω αυτόν τον χωρισμό
Και να που ο χρόνος δε σε πήρε από μένα
απ’το μυαλό μου τη ψυχή θα ήταν ψέμα
τώρα γελάω όπου βρεθώ απελπισμένα
μόνο και μόνο για να σου το πουν εσένα
Οι μέρες τώρα μοιάζουνε αιώνες
ίδια τα καλοκαίρια κι οι χειμώνες
που μόνη δεν μπορώ εγώ να ζήσω
φοβάμαι δεν θ’αντέξω θα λυγίσω
δε παν’ να λένε όλοι για ζωές και θαύματα
για μένα τώρα είναι δύσκολα τα πράγματα
Πόσο μου λείπει να’ξερες η αγκαλιά σου
το κάθε βλέμμα σου το κάθε άγγιγμά σου
και βασανίζομαι μες στις φαντασιώσεις
όσο κι αν ξέρω πως σημάδι δε θα δώσεις
Οι μέρες τώρα μοιάζουνε αιώνες
ίδια τα καλοκαίρια κι οι χειμώνες
που μόνη δεν μπορώ εγώ να ζήσω
φοβάμαι δεν θ’αντέξω θα λυγίσω
δε παν να λένε όλοι για ζωές και θαύματα
για μένα τώρα είναι δύσκολα τα πράγματα
Και να που έγινε εκείνο που φοβόμουνα
|
Ke na pu égine ekino pu fovómuna
ótan tis prótes óres págona ke ídrona
ótan chorís eséna agápi mu kimómuna
ke pós na sinithíso aftón ton chorismó
Ke na pu o chrónos de se píre apó ména
ap’to mialó mu ti psichí tha ítan pséma
tóra geláo ópu vrethó apelpisména
móno ke móno gia na su to pun eséna
I méres tóra miázune eónes
ídia ta kalokeria ki i chimónes
pu móni den boró egó na zíso
fováme den th’antékso tha ligiso
de pan’ na léne óli gia zoés ke thafmata
gia ména tóra ine dískola ta prágmata
Póso mu lipi na’kseres i agkaliá su
to káthe vlémma su to káthe ángigmá su
ke vasanízome mes stis fantasiósis
óso ki an kséro pos simádi de tha dósis
I méres tóra miázune eónes
ídia ta kalokeria ki i chimónes
pu móni den boró egó na zíso
fováme den th’antékso tha ligiso
de pan na léne óli gia zoés ke thafmata
gia ména tóra ine dískola ta prágmata
Ke na pu égine ekino pu fovómuna
|
