|
Κόψε στροφές και κράτα το ν’ ακούει το τιμόνι.
Της Μεριδιάνας η σκιά τις ώρες προσπερνά.
Ο σκόπελος στου ύφαλου την πονηριά θυμώνει
σαν τη γυναίκα που άθελά της βλέπει να γερνά.
Τη ζήλια σου την κρέμασα μ’ ένα σκοινί απ’ το ξάρτι
σινιάλο πως δεν έμαθες ποτέ σου ν’ αγαπάς.
Τον έρωτα που διάλεξες αμαρτωλό κι αντάρτη
τώρα με γύφτικα καρφιά σταυρώνεις και τρυπάς.
Μες στου Λεβάντη το άνοιγμα η αστραπή της λύπης
και μες στα μάτια σου η βροντή βουβή σαν πυρετός.
Κανένας δε σου έφταιξε που απ’ τη ζωή σου λείπεις
και στην αυλή σου φούντωσε της λήθης ο λωτός.
Τη ζήλια σου την κρέμασα μ’ ένα σκοινί απ’ το ξάρτι
σινιάλο πως δεν έμαθες ποτέ σου ν’ αγαπάς.
Τον έρωτα που διάλεξες αμαρτωλό κι αντάρτη
τώρα με γύφτικα καρφιά σταυρώνεις και τρυπάς.
|
Kópse strofés ke kráta to n’ akui to timóni.
Tis Meridiánas i skiá tis óres prosperná.
O skópelos stu ífalu tin poniriá thimóni
san ti gineka pu áthelá tis vlépi na gerná.
Ti zília su tin krémasa m’ éna skiní ap’ to ksárti
siniálo pos den émathes poté su n’ agapás.
Ton érota pu diálekses amartoló ki antárti
tóra me giftika karfiá stavrónis ke tripás.
Mes stu Levánti to ánigma i astrapí tis lípis
ke mes sta mátia su i vrontí vuví san piretós.
Kanénas de su éftekse pu ap’ ti zoí su lipis
ke stin avlí su funtose tis líthis o lotós.
Ti zília su tin krémasa m’ éna skiní ap’ to ksárti
siniálo pos den émathes poté su n’ agapás.
Ton érota pu diálekses amartoló ki antárti
tóra me giftika karfiá stavrónis ke tripás.
|
