Δύο κόσμους έχει ψυχή μου
δύση και ανατολή
δυο καρδιές που ζουν και αγαπάνε
μέσα σ’ ένα ανάποδο μπιτ.
Μα η αγάπη που στέκει στην μέση
σαν μητέρα θεά με τα δυο της παιδιά
μες την αγκαλιά της όλο κλαίνε και θρηνούν
πως μια ημέρα θα χαθούν.
Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα μάτια της
μέσα στα δυο της μάτια να κοιτάζω.
Μες στα καστανά της τα μάτια
μία θάλασσα ανοιχτή
μες στην αγκαλά της ο ήλιος
να γιατρεύει κάθε πληγή.
Κι από τα μαλλιά της πλεξούδες
να ζεσταίνουν κάθε διαβάτη
που `χει ξαποστάσει πάνω στο σταρένιο της κορμί
κι έχει αποκοιμηθεί.
Θέλω μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα δυο της μάτια να κοιτάζω
μες στα μάτια της
μέσα στα δυο της μάτια να κοιτάζω.
|
Dío kósmus échi psichí mu
dísi ke anatolí
dio kardiés pu zun ke agapáne
mésa s’ éna anápodo bit.
Ma i agápi pu stéki stin mési
san mitéra theá me ta dio tis pediá
mes tin agkaliá tis ólo klene ke thrinun
pos mia iméra tha chathun.
Thélo mes sta dio tis mátia na kitázo
mes sta dio tis mátia na kitázo
mes sta dio tis mátia na kitázo
mes sta mátia tis
mésa sta dio tis mátia na kitázo.
Mes sta kastaná tis ta mátia
mía thálassa anichtí
mes stin agkalá tis o ílios
na giatrevi káthe pligí.
Ki apó ta malliá tis pleksudes
na zestenun káthe diaváti
pu `chi ksapostási páno sto starénio tis kormí
ki échi apokimithi.
Thélo mes sta dio tis mátia na kitázo
mes sta dio tis mátia na kitázo
mes sta dio tis mátia na kitázo
mes sta mátia tis
mésa sta dio tis mátia na kitázo.
|