|
Οι μοιραίες συναντήσεις μιας ζωής
προδομένης και γι’ αυτό αυθεντικής
σταματάνε σ’ αδιέξοδα μεγάλα σαν τα κύματα.
Και μονάχα εγώ θα μείνω μοναχός
στους πολλούς τους αριθμούς ο αριθμός
κι αλογάριαστος θα μείνω διαρκώς μες στα θύματα.
Μες στο θέατρο του κόσμου τριγυρνώ
μ’ ένα ρόλο που κι εγώ τον συντηρώ
και μια σχέση εκ των προτέρων που ξοδεύεται.
Στο μυαλό μου ζω εκείνα που ζητώ
κι όσα δίνει η φαντασία στο πιοτό
κι ό,τι μες στον κόσμο αυτό απαγορεύεται.
Τα καράβια που δεν έφυγαν ποτέ
δεν μας θέλουνε παλιέ μου εαυτέ
να σκεφτούμε μια στιγμή, ένα λεπτό πως ταξιδεύουμε.
Στα λιμάνια μετανάστες σαν πουλιά
που μαρμάρωσαν και στέκουν σιωπηλά
και στα όνειρα λιμάνια και ορίζοντες γυρεύουμε.
Κι οι γυναίκες που αγαπήσαμε πολύ
μας τιμώρησαν χωρίς αναστολή
και παρ’ όλ’ αυτά το χάδι τους γυρεύουμε.
|
I mirees sinantísis mias zoís
prodoménis ke gi’ aftó afthentikís
stamatáne s’ adiéksoda megála san ta kímata.
Ke monácha egó tha mino monachós
stus pollus tus arithmus o arithmós
ki alogáriastos tha mino diarkós mes sta thímata.
Mes sto théatro tu kósmu trigirnó
m’ éna rólo pu ki egó ton sintiró
ke mia schési ek ton protéron pu ksodevete.
Sto mialó mu zo ekina pu zitó
ki ósa díni i fantasía sto piotó
ki ó,ti mes ston kósmo aftó apagorevete.
Ta karávia pu den éfigan poté
den mas thélune palié mu eafté
na skeftume mia stigmí, éna leptó pos taksidevume.
Sta limánia metanástes san puliá
pu marmárosan ke stékun siopilá
ke sta ónira limánia ke orízontes girevume.
Ki i ginekes pu agapísame polí
mas timórisan chorís anastolí
ke par’ ól’ aftá to chádi tus girevume.
|
