Να με πάρει κανείς από το χέρι
που σαν ήσυχος ξέρει, να βαδίζει στο χρόνο
να με πάει σε μέρη
που γυρνάς μεσημέρι, με το αίσθημα μόνο
Να με πάρει κανείς απ’ τον ώμο
να θυμάμαι ένα δρόμο
να τον δω, μ’ άλλα μάτια
Τ’ ανεξήγητα όλα να συνδέσω κομμάτια
να μ’ αρέσουνε όλα, να μ’ αρέσουνε
Να μου γελά, χωρίς να με καταλαβαίνει
δεν ζει καλά, αυτός που δάκρυα προλαβαίνει
να τυλιχτώ, σ’ αυτό το απέραντο που βγήκα
να ξηλωθώ, πιασμένη εκεί που δεν ανήκα
Να με πάει κανείς ως την πόρτα
να με φέρει μια βόλτα, στη χαρά τη μεγάλη
απ’ το πρώτο μου σπίτι, τελικά, δεν είμαι άλλη
να με πάει ως την πόρτα, να με πάει
|
Na me pári kanis apó to chéri
pu san ísichos kséri, na vadízi sto chróno
na me pái se méri
pu girnás mesiméri, me to esthima móno
Na me pári kanis ap’ ton ómo
na thimáme éna drómo
na ton do, m’ álla mátia
T’ aneksígita óla na sindéso kommátia
na m’ arésune óla, na m’ arésune
Na mu gelá, chorís na me katalaveni
den zi kalá, aftós pu dákria prolaveni
na tilichtó, s’ aftó to apéranto pu vgíka
na ksilothó, piasméni eki pu den aníka
Na me pái kanis os tin pórta
na me féri mia vólta, sti chará ti megáli
ap’ to próto mu spíti, teliká, den ime álli
na me pái os tin pórta, na me pái
|