Το παράθυρο κλειστό, το κανάρι μας βουβό,
της κιθάρας η χορδή σπασμένη.
Έφυγες, αλίμονο, μες στο καταχείμωνο,
ζήτησες αλλού να βρεις χαρά.
Όρκους, όνειρα, φιλιά, τα ’παιξες σε μια ζαριά,
μου ’μπηξες μαχαίρι στην καρδιά.
Τα παιδιά στη γειτονιά μου ματώνουν την καρδιά
σα μου λεν πως σ’ είδανε κλαμμένη.
Ένοχη συνείδηση, ήσουνα ανήσυχη
κι έτρεμες σαν φύλλο στο χιονιά.
Έσερνες τα βήματα, σε βάραιναν τα κρίματα
κι έστριψες στου δρόμου τη γωνιά.
Θα γυρίσεις μια βραδιά, λυπημένη Παναγιά,
συντριμμένη θα ζητάς συμπόνια.
Το βουβό το δράμα σου, το μοιραίο σφάλμα σου
πάνω στα ερείπια θα κλαις.
Κοίτα να συμμορφωθείς πριν κι εσύ να προδοθείς
κι έρημη στο δρόμο να βρεθείς.
|
To paráthiro klistó, to kanári mas vuvó,
tis kitháras i chordí spasméni.
Έfiges, alímono, mes sto katachimono,
zítises allu na vris chará.
Όrkus, ónira, filiá, ta ’pekses se mia zariá,
mu ’bikses macheri stin kardiá.
Ta pediá sti gitoniá mu matónun tin kardiá
sa mu len pos s’ idane klamméni.
Έnochi sinidisi, ísuna anísichi
ki étremes san fíllo sto chioniá.
Έsernes ta vímata, se várenan ta krímata
ki éstripses stu drómu ti goniá.
Tha girísis mia vradiá, lipiméni Panagiá,
sintrimméni tha zitás sibónia.
To vuvó to dráma su, to mireo sfálma su
páno sta eripia tha kles.
Kita na simmorfothis prin ki esí na prodothis
ki érimi sto drómo na vrethis.
|