Μεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά
παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά
γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μες στη Μεσόγειο
Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί
τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή
νησιά σαν περιστέρια αιώνιες φυλακές
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές
μες στη Μεσόγειο
Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά
τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά
λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου
το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του
μες στη Μεσόγειο
Εδώ στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ
μεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών
τα όνειρα που παίζαν στα βαθιά νερά
γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά
μες στη Μεσόγειο
Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά
στην Ισπανία εχάθη η λέξη «λευτεριά»
πάντα η Αθήνα μένει όνειρο πικρό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μες στη Μεσόγειο
|
Mesógio ti len ke pezune gimná
pediá me mavra mátia agálmata pikrá
génnise tus Theus, ton ídio to Christó
to kalokeri eki den trémi ton keró
mes sti Mesógio
To ema tus eónes skálise eki
ta vráchia ke tus kávus ke ti vathiá siopí
nisiá san peristéria eónies filakés
to kalokeri eki den trémi tis vrochés
mes sti Mesógio
I kábi ki i eliés chánonte sti fotiá
ta chéria ménun móna ki ádia ta kormiá
lai tis simforás ke píkra tu thanátu
to kalokeri eki de cháni ta fterá tu
mes sti Mesógio
Edó sti límni aftí genníthika ki egó
mesógios tu fóvu ke ton pikrón kerón
ta ónira pu pezan sta vathiá nerá
giníkan déntra móna sta kserá nisiá
mes sti Mesógio
Ton Parthenóna krívun sínnefa variá
stin Ispanía echáthi i léksi «lefteriá»
pánta i Athína méni óniro pikró
to kalokeri eki den trémi ton keró
mes sti Mesógio
|