|
Δεν είσαι έτοιμος ποτέ, ποτέ, ποτέ
γι’ αυτό που σου συμβαίνει,
εσύ επιπλέεις στα ριχά αργά, αργά
κι ο άνεμος σε παίρνει.
Σ’ ένα νησάκι φουσκωτό
εκεί εγώ, τα χέρια μου είναι δρόμος
κι ούτε κατάλαβα το πως,
το πως γυρνά ανάποδα ο κόσμος όλος.
Μεσοπέλαγα εγώ γέλαγα,
με πέτυχε η αγάπη.
Μεσοπέλαγα εγώ γέλαγα
και δε ζητούσα κάτι,
με σκόρπισε η αγάπη,
με σκόρπισε η αγάπη.
Εγώ το είχα υποσχεθεί
εκεί κλειστή τη σκέψη μου να έχω
κι ούτε που ζήτησα κουπιά,
ούτε πανιά στον άνεμο να τρέχω.
Μα πάντα αλλιώς, αλλιώς αλλιώς
τ’ άγγιγμα στο δέρμα
και ανατρέπεται ο παλιός ο σταθερός ο κόσμος
μ’ ένα βλέμμα ψέμα.
|
Den ise étimos poté, poté, poté
gi’ aftó pu su simveni,
esí epipléis sta richá argá, argá
ki o ánemos se perni.
S’ éna nisáki fuskotó
eki egó, ta chéria mu ine drómos
ki ute katálava to pos,
to pos girná anápoda o kósmos ólos.
Mesopélaga egó gélaga,
me pétiche i agápi.
Mesopélaga egó gélaga
ke de zitusa káti,
me skórpise i agápi,
me skórpise i agápi.
Egó to icha iposchethi
eki klistí ti sképsi mu na écho
ki ute pu zítisa kupiá,
ute paniá ston ánemo na trécho.
Ma pánta alliós, alliós alliós
t’ ángigma sto dérma
ke anatrépete o paliós o statherós o kósmos
m’ éna vlémma pséma.
|
