Μεθυσμένο το φεγγάρι
μπλέχτηκε σ’ ένα κλαδί,
μεθυσμένο το κορίτσι
έγειρε σ’ ένα παιδί,
και κλαδιά φιλιά φεγγάρια
γίναμε μαλλιά κουβάρια.
Και απάνω στο μεθύσι
και απάνω στα φιλιά
ήρθ’ έν’ άστρο να καθίσει
στα ξανθά σου τα μαλλιά,
και θυμώνω και το σβήνω
και το κόβω και σ’ το δίνω.
Κι όπως κράταγες τ’ αστέρι
μάτια μου, να σ’ ορκιστώ
άναψε σαν αγιοκέρι
τ’ αστεράκι το σβηστό,
κι έγινε δαχτυλιδάκι
στο μικρό σου δαχτυλάκι.
|
Methisméno to fengári
bléchtike s’ éna kladí,
methisméno to korítsi
égire s’ éna pedí,
ke kladiá filiá fengária
giname malliá kuvária.
Ke apáno sto methísi
ke apáno sta filiá
írth’ én’ ástro na kathísi
sta ksanthá su ta malliá,
ke thimóno ke to svíno
ke to kóvo ke s’ to díno.
Ki ópos krátages t’ astéri
mátia mu, na s’ orkistó
ánapse san agiokéri
t’ asteráki to svistó,
ki égine dachtilidáki
sto mikró su dachtiláki.
|