13000 μέρες | 13000 méres

Άλλοι λεν πως ξοφλήσαμε και τα ιερά γκρεμίσαμε
κι άλλοι λατρεύουν τον καιρό σαν εραστή και σαν Θεό

Άλλοι πως είμαστε ευτυχείς και ζούμε μεγαλεία
γι άλλους το τέλος ορατό, τέρατα και σημεία

Δεκατρείς χιλιάδες μέρες ίδια κι απαράλλαχτα
Δεκατρείς χιλιάδες νύχτες όνειρα και θαύματα

Να βάλουμε τον κόσμο αυτό σε τούτο το πανέρι
που ‘χει τον πάτο του λειψό, τη λογική καρτέρι

Μοιάζει με ειρωνεία,
είναι μια κωμωδία
ψυχή μου διψασμένη,
καρδιά παράφορη

O ήλιος σε φωτίζει σε φυσάει ένας αέρας
σα να ‘σαι εσύ στη μέση και μόνο για ‘σένα

Τι σημασία έχει αν είναι έτσι ή αλλιώς;

Κατά τον ήλιο σε τυφλώνει κι η άλλη μεριά σου
είναι μια φλόγα που ξαναφτιάχνει τον κόσμο

Τι σημασία έχει αν είναι έτσι ή αλλιώς;
Τι σημασία έχει;

Άlli len pos ksoflísame ke ta ierá gkremísame
ki álli latrevun ton keró san erastí ke san Theó

Άlli pos imaste eftichis ke zume megalia
gi állus to télos orató, térata ke simia

Dekatris chiliádes méres ídia ki aparállachta
Dekatris chiliádes níchtes ónira ke thafmata

Na válume ton kósmo aftó se tuto to panéri
pu ‘chi ton páto tu lipsó, ti logikí kartéri

Miázi me ironia,
ine mia komodía
psichí mu dipsasméni,
kardiá paráfori

O ílios se fotízi se fisái énas aéras
sa na ‘se esí sti mési ke móno gia ‘séna

Ti simasía échi an ine étsi í alliós;

Katá ton ílio se tiflóni ki i álli meriá su
ine mia flóga pu ksanaftiáchni ton kósmo

Ti simasía échi an ine étsi í alliós;
Ti simasía échi;