|
Απόψε…
που πεθαίνει για μας
ο κόσμος και τα πάντα τριγύρω
μη μιλάς για στιγμές
που θα γέμιζαν κι ένα βιβλίο
μη ζητάς να σου πω
δεν ξέρω πως θα ξαναρχίσω
μια ζωή που τελειώνει εδώ
Μη λυπάσαι
κι έλα σφίξε με αν θες
κρύψου στην αγκαλιά μου
και σταμάτα να κλαις
μη λυπάσαι
φίλησέ με ξανά
κι άσε με να πιστέψω
πως ζούμε για λίγο
την πρώτη φορά
Απόψε…
που χωρίζουμε πια
μην πεις λέξη δε θέλω ν’ακούω
αύριο θα σαι’μακριά
και ’γω θα μαι μονάχος στο κρύο
θα ’χω χρόνο πολύ
να λυπηθώ και για τους δύο
και να κλάψω, και να κλάψω πικρά
Μη λυπάσαι
κι έλα σφίξε με αν θες
κρύψου στην αγκαλιά μου
και σταμάτα να κλαις
μη λυπάσαι
φίλησέ με ξανά
κι άσε με να πιστέψω
πως ζούμε για λίγο
την πρώτη φορά
|
Apópse…
pu petheni gia mas
o kósmos ke ta pánta trigiro
mi milás gia stigmés
pu tha gémizan ki éna vivlío
mi zitás na su po
den kséro pos tha ksanarchíso
mia zoí pu telióni edó
Mi lipáse
ki éla sfíkse me an thes
krípsu stin agkaliá mu
ke stamáta na kles
mi lipáse
fílisé me ksaná
ki áse me na pistépso
pos zume gia lígo
tin próti forá
Apópse…
pu chorízume pia
min pis léksi de thélo n’akuo
avrio tha se’makriá
ke ’go tha me monáchos sto krío
tha ’cho chróno polí
na lipithó ke gia tus dío
ke na klápso, ke na klápso pikrá
Mi lipáse
ki éla sfíkse me an thes
krípsu stin agkaliá mu
ke stamáta na kles
mi lipáse
fílisé me ksaná
ki áse me na pistépso
pos zume gia lígo
tin próti forá
|
