Των αρχαγγέλων τα φτερά
του κόσμου το δευτέρι,
της Μεσογείων η συμφορά
μια μέρα μεσημέρι.
Το ήθος μου, το φρόνημα
και το βαθύ μεράκι
κι αυτό τ’ αρχιτεκτόνημα
εκεί στην Κατεχάκη.
Τι να σου πρωτοθυμηθώ
και τι να τραγουδήσω,
όλα καρδιά μου γίνανε
για να σε συναντήσω.
Οι εμμονές μου οι σκιές
η αρρώστια, η σωτηρία,
οι ελεγείες, οι σάτιρες,
η ομοιοκαταληξία.
Αυτός ο υπόγειος σταθμός
ο κόμβος το κουμπάκι,
το δαχτυλίδι κι ο ουρανός
επί της Κατεχάκη.
Τι να σου πρωτοθυμηθώ
και τι να λησμονήσω,
όλα καρδιά μου γίνανε
για να σε συναντήσω.
|
Ton archangélon ta fterá
tu kósmu to deftéri,
tis Mesogion i simforá
mia méra mesiméri.
To íthos mu, to frónima
ke to vathí meráki
ki aftó t’ architektónima
eki stin Katecháki.
Ti na su protothimithó
ke ti na tragudíso,
óla kardiá mu ginane
gia na se sinantíso.
I emmonés mu i skiés
i arróstia, i sotiría,
i elegies, i sátires,
i omiokataliksía.
Aftós o ipógios stathmós
o kómvos to kubáki,
to dachtilídi ki o uranós
epí tis Katecháki.
Ti na su protothimithó
ke ti na lismoníso,
óla kardiá mu ginane
gia na se sinantíso.
|