|
Νιφάδες χιονιού στο γιακά, με ναρκώνουν
Οι μπότες γλιστρούν και τ’ αυτιά αγκιστρώνουν τον ήχο
Στολές, οπλισμός, μέσ’ τα μάτια ο φακός
«στάσου εδώ, μέσ’ το φως» και κοντράρισε κάργα τον τοίχο
Δεν είναι που ξέρω του τοίχου να νιώθω τον χτύπο
Δεν είναι που η σκέψη, κελί, δε θ’ αντέξει αν φύγω
Είναι κείνη η φωνή, μες στη νύχτα εκεί που μου λέει
Ένας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ’ το λίγο
Πιο κάτω απ’ το κάτω, τρυπώνει η ελπίδα
Κι εγώ απ’ το πάτο μια τρύπα στο χρόνο ανοίγω
Σε βλέπω θηλιά στου καιρού μου το δίχτυ
Μαντόνα και Κίρκη στο ίδιο στημένο μοτίβο
Δεν είναι το τσακ του αναπτήρα που βλέπω όταν στρίβω
Δεν είναι ψεύτικο δράμα του χρόνου που κρύβω
Είναι κείνη η φωνή μες στη νύχτα εκεί που μου λέει
Ένας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ’ το λίγο
Πνίγομαι σ’ ένα ποτήρι βαθύ
Σ’ ένα πηγάδι του νόστου
Της πειρατείας σου η μουσική
Χρόνος μετράει εντός
Μια πεταλούδα το νου μου σκορπάει
Μ’ ένα βιολί που ουρλιάζει
Μέτρα το χρόνο μ’ αυτό που πονάει
Κι όχι μ’ αυτό που τρομάζει
Μη μου μιλάς, μη μιλάς, μη μιλάς
Στο στέκι οι φίλοι μικραίνουν το φόβο. Μα εγώ σ’ έχω δει και ξανά
στήνω πλάτη στον τοίχο Κουβέντες σημαίες, ψυχές που σε παίρνουν.
Παρέες της νύχτας, δωμάτια πίσω στο κήπο Στη σκάλα με βία,
το βλέμμα γωνία. Κομμένος στα τρία, το νου σ’ αμνησία τυλίγω
Το χρώμα σου μένει στα φώτα του πάρκου. Τη γέννα του δράκου,
στη γέννα της πάλι την πνίγω. Χλώμιαζες όταν μιλούσα γι’ αυτό.
Και τα δεσμά του υμνούσες. Ό,τι μας δένει το ουρλιαχτό έλεγες
πως τ’ αγαπάς. Μείνε λοιπόν, στου καιρού τη βουή μ’ ένα
θλιμμένο δοξάρι. Δώστ’ τη φωνή σου σαν στείρα αμοιβή
σ’ όποιον μπορεί να σε πάρει. Δεν είναι η μνήμη κερί,
που ζητάει να το σβήσω. Δεν είναι που πριν και μετά από
σένα θα ζήσω. Είναι κείνη η φωνή μες στη νύχτα εκεί που μου λέει.
Ενας χρόνος μετά, είναι λίγο πιο λίγο απ’ το λίγο
|
Nifádes chioniu sto giaká, me narkónun
I bótes glistrun ke t’ aftiá agkistrónun ton ícho
Stolés, oplismós, més’ ta mátia o fakós
«stásu edó, més’ to fos» ke kontrárise kárga ton ticho
Den ine pu kséro tu tichu na niótho ton chtípo
Den ine pu i sképsi, kelí, de th’ antéksi an fígo
Ine kini i foní, mes sti níchta eki pu mu léi
Έnas chrónos metá, ine lígo pio lígo ap’ to lígo
Pio káto ap’ to káto, tripóni i elpída
Ki egó ap’ to páto mia trípa sto chróno anigo
Se vlépo thiliá stu keru mu to díchti
Mantóna ke Kírki sto ídio stiméno motívo
Den ine to tsak tu anaptíra pu vlépo ótan strívo
Den ine pseftiko dráma tu chrónu pu krívo
Ine kini i foní mes sti níchta eki pu mu léi
Έnas chrónos metá, ine lígo pio lígo ap’ to lígo
Pnígome s’ éna potíri vathí
S’ éna pigádi tu nóstu
Tis piratias su i musikí
Chrónos metrái entós
Mia petaluda to nu mu skorpái
M’ éna violí pu urliázi
Métra to chróno m’ aftó pu ponái
Ki óchi m’ aftó pu tromázi
Mi mu milás, mi milás, mi milás
Sto stéki i fíli mikrenun to fóvo. Ma egó s’ écho di ke ksaná
stíno pláti ston ticho Kuvéntes simees, psichés pu se pernun.
Parées tis níchtas, domátia píso sto kípo Sti skála me vía,
to vlémma gonía. Komménos sta tría, to nu s’ amnisía tilígo
To chróma su méni sta fóta tu párku. Ti génna tu dráku,
sti génna tis páli tin pnígo. Chlómiazes ótan milusa gi’ aftó.
Ke ta desmá tu imnuses. Ό,ti mas déni to urliachtó éleges
pos t’ agapás. Mine lipón, stu keru ti vuí m’ éna
thlimméno doksári. Dóst’ ti foní su san stira amiví
s’ ópion bori na se pári. Den ine i mními kerí,
pu zitái na to svíso. Den ine pu prin ke metá apó
séna tha zíso. Ine kini i foní mes sti níchta eki pu mu léi.
Enas chrónos metá, ine lígo pio lígo ap’ to lígo
|
