Μ’ αρέσει αυτό το χρώμα που `χει πάρει
κι η θάλασσα κι ο κόσμος κι ό,τι ζω.
Μ’ αγάπαγες προ ολίγου στο φανάρι
κι ενώ κοιτάζω αλλού το ξαναζώ.
Παράξενα που αρχίζει να με νοιάζει
το σήμερα και τ’ αύριο και το χτες.
Μου φτάνει αυτή η στιγμή που μ’ ανεβάζει
κι εσύ που μες στα δύσκολα με θες.
Μη σε νοιάζει, μη σε νοιάζει
και με ζέστη και με κρύο
μη σε νοιάζει, τι σε νοιάζει
με το πρώτο μας ρεπό.
Η αγάπη μας φωνάζει
κι αγοράσαμε λαχείο.
Πάτα γκάζι τέρμα γκάζι
μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ.
Γελάσαμε το βράδυ στην ταινία
και νιώσαμε πως είμαστε καλά.
Την ώρα που βαριέται η κοινωνία
για κόμματα και νόμους να μιλά.
Με κοίταξες και σ’ έπιασα απ’ το χέρι
πού βρήκαμε περίπτερο ανοιχτό.
Εγώ μ’ αυτό το βήμα που σε ξέρει
κι εσύ με το σακάκι σου ριχτό.
|
M’ arési aftó to chróma pu `chi pári
ki i thálassa ki o kósmos ki ó,ti zo.
M’ agápages pro olígu sto fanári
ki enó kitázo allu to ksanazó.
Paráksena pu archízi na me niázi
to símera ke t’ avrio ke to chtes.
Mu ftáni aftí i stigmí pu m’ anevázi
ki esí pu mes sta dískola me thes.
Mi se niázi, mi se niázi
ke me zésti ke me krío
mi se niázi, ti se niázi
me to próto mas repó.
I agápi mas fonázi
ki agorásame lachio.
Páta gkázi térma gkázi
m’ agapás ke s’ agapó.
Gelásame to vrádi stin tenía
ke niósame pos imaste kalá.
Tin óra pu variéte i kinonía
gia kómmata ke nómus na milá.
Me kitakses ke s’ épiasa ap’ to chéri
pu vríkame períptero anichtó.
Egó m’ aftó to víma pu se kséri
ki esí me to sakáki su richtó.
|