Το σχήμα του κορμιού σου
στο κρεβάτι μου έχει μείνει
κι εγώ στο πάτωμα κοιμάμαι.
Το μόνο από σένα
που μου έχει απομείνει
για να ’χω να θυμάμαι.
Μήπως είμαι τρελός,
μήπως τα ’χω χαμένα
που ακόμα πιστεύω θα γυρίσεις σε μένα;
Μήπως είμαι αλλού
στη μεγάλη μου πλάνη
και νομίζω πως ζω, αλλά έχω πεθάνει;
Τα ίχνη των χειλιών σου
στο ποτήρι μου που πίνω,
μια σφραγισμένη καταδίκη.
Κι ο έρωτας κρυμμένος
στο χάος της ψυχής σου,
με σέρνει σε μια δίκη.
|
To schíma tu kormiu su
sto kreváti mu échi mini
ki egó sto pátoma kimáme.
To móno apó séna
pu mu échi apomini
gia na ’cho na thimáme.
Mípos ime trelós,
mípos ta ’cho chaména
pu akóma pistevo tha girísis se ména;
Mípos ime allu
sti megáli mu pláni
ke nomízo pos zo, allá écho petháni;
Ta íchni ton chilión su
sto potíri mu pu píno,
mia sfragisméni katadíki.
Ki o érotas krimménos
sto cháos tis psichís su,
me sérni se mia díki.
|