Δεν είναι σύνορο απλώς, ούτε ποτάμι
Αυτό που μοιάζει ανάμεσά μας να κυλά
Είναι ο καθένας μας μια χώρα και δε φτάνει
Να παραδώσει ο ένας στον άλλον τα κλειδιά
Δεν είναι όριο αυτό που μας χωρίζει
Αυτό που θα ‘θελα μαζί σου να υπερβώ
Ένα κενό που κι η καρδιά αναγνωρίζει
Κι ας επιμένει κι ας νικιέται απ’ αυτό
Είναι που μ’ όλα της αγάπης μας τα δώρα
Είναι που όσο κι αν τα σύνορα αρνηθώ
Εσύ θα είσαι πάντοτε μια άλλη χώρα
Ποτέ δε θα ‘μαι εσύ κι εσύ δε θα `σαι εγώ
Δεν είναι ο χρόνος που έχει μάθει να κερδίζει
Ούτε η ζωή που την κερδίζει η φθορά
Είναι μια λάμψη, μια στιγμή που ξεχωρίζει
Και κάνει το ένα πάντα δύο χωριστά
|
Den ine sínoro aplós, ute potámi
Aftó pu miázi anámesá mas na kilá
Ine o kathénas mas mia chóra ke de ftáni
Na paradósi o énas ston állon ta klidiá
Den ine ório aftó pu mas chorízi
Aftó pu tha ‘thela mazí su na ipervó
Έna kenó pu ki i kardiá anagnorízi
Ki as epiméni ki as nikiéte ap’ aftó
Ine pu m’ óla tis agápis mas ta dóra
Ine pu óso ki an ta sínora arnithó
Esí tha ise pántote mia álli chóra
Poté de tha ‘me esí ki esí de tha `se egó
Den ine o chrónos pu échi máthi na kerdízi
Oíte i zoí pu tin kerdízi i fthorá
Ine mia lámpsi, mia stigmí pu ksechorízi
Ke káni to éna pánta dío choristá
|