Μια βάρκα μόνη
σε θαλασσί σεντόνι
στ’ απέναντι μπαλκόνι
χτες το πρωί
Στο νου μου
ανέμιζε όλα τα καλοκαίρια
που ζήσαμε μαζί
Και τα παλιά
ξανάζησαν μες στο τώρα
με φίλησες στο στόμα
όπως παλιά
Με σήκωσε ψηλά
ένας τρελός αέρας
που ’ρθε απ’ τα πουθενά
Κι απόψε μόνη
κάτω από ένα σεντόνι
καρδιά μου λιώνεις
στη μοναξιά
Πάλι τα μάτια της
θα σβήσουν στο νεράκι
απ’ το μεράκι της.
|
Mia várka móni
se thalassí sentóni
st’ apénanti balkóni
chtes to pri
Sto nu mu
anémize óla ta kalokeria
pu zísame mazí
Ke ta paliá
ksanázisan mes sto tóra
me fílises sto stóma
ópos paliá
Me síkose psilá
énas trelós aéras
pu ’rthe ap’ ta puthená
Ki apópse móni
káto apó éna sentóni
kardiá mu liónis
sti monaksiá
Páli ta mátia tis
tha svísun sto neráki
ap’ to meráki tis.
|