Πόσο μου λείπεις, πόσο σε θέλω,
κλείνω τα μάτια και δραπετεύω.
Παντού σε γυρεύω και ταξιδεύω,
χωρίς πυξίδα στην καταιγίδα.
Σε θάλασσες βαθιές,
σε νύχτες σκοτεινές,
σε ανέμους δυνατούς,
το ξέρω πως μ’ ακούς.
Των αστεριών η δίνη
με μια ευχή μου σβήνει, να ‘ρθεις ξανά.
Έχει περάσει ο χρόνος
κι εγώ είμαι ακόμα μόνος, γύρνα ξανά.
Κι όσο μου λείπεις, άλλο τόσο σε θέλω,
ζητάω την ματιά σου την αγκαλιά σου.
Τις μέρες με χρώμα που ζούσα κοντά σου,
μα ήρθε ο χειμώνας, κρυώνω μακριά σου.
Σε θάλασσες βαθιές,
σε νύχτες σκοτεινές,
σε ανέμους δυνατούς,
το ξέρω πως μ’ ακούς.
Των αστεριών η δίνη
με μια ευχή μου σβήνει, να ‘ρθεις ξανά.
Έχει περάσει ο χρόνος
κι εγώ είμαι ακόμα μόνος, γύρνα ξανά. (χ4)
|
Póso mu lipis, póso se thélo,
klino ta mátia ke drapetevo.
Pantu se girevo ke taksidevo,
chorís piksída stin kategida.
Se thálasses vathiés,
se níchtes skotinés,
se anémus dinatus,
to kséro pos m’ akus.
Ton asterión i díni
me mia efchí mu svíni, na ‘rthis ksaná.
Έchi perási o chrónos
ki egó ime akóma mónos, girna ksaná.
Ki óso mu lipis, állo tóso se thélo,
zitáo tin matiá su tin agkaliá su.
Tis méres me chróma pu zusa kontá su,
ma írthe o chimónas, krióno makriá su.
Se thálasses vathiés,
se níchtes skotinés,
se anémus dinatus,
to kséro pos m’ akus.
Ton asterión i díni
me mia efchí mu svíni, na ‘rthis ksaná.
Έchi perási o chrónos
ki egó ime akóma mónos, girna ksaná. (ch4)
|