Μια φορά κι έναν καιρό
όπως λεν’ τα παραμύθια
κυνηγούσα τ’ όνειρο
για να μάθω την αλήθεια.
Να `ναι ήλιος, να `ναι αστέρι;
Ποιος την είδε ποιος την ξέρει.
Αχ γιατί, αχ γιατί
μοιάζει με καρδούλα κλειστή;
Μια φορά κι έναν καιρό
κάποιος άγγελος διαβάτης
σ’ ακρογιάλι λαμπερό
είχε γράψει τ’ όνομά της.
Μα σαν πέρασε τ’ αγέρι
ποιος την είδε ποιος την ξέρει.
Αχ γιατί, αχ γιατί
να `ναι σαν μια σπίθα σβηστή;
Μια φορά κι έναν καιρό
στην φωτιά και στον αγώνα
την αντίκρισα θαρρώ
σαν μια κόκκινη σταγόνα.
Μα πριν βγει το καλοκαίρι
ποιος την είδε ποιος την ξέρει.
Αχ γιατί, αχ γιατί
να `χει στη ζωή ξεχαστεί.
|
Mia forá ki énan keró
ópos len’ ta paramíthia
kinigusa t’ óniro
gia na mátho tin alíthia.
Na `ne ílios, na `ne astéri;
Pios tin ide pios tin kséri.
Ach giatí, ach giatí
miázi me kardula klistí;
Mia forá ki énan keró
kápios ángelos diavátis
s’ akrogiáli laberó
iche grápsi t’ ónomá tis.
Ma san pérase t’ agéri
pios tin ide pios tin kséri.
Ach giatí, ach giatí
na `ne san mia spítha svistí;
Mia forá ki énan keró
stin fotiá ke ston agóna
tin antíkrisa tharró
san mia kókkini stagóna.
Ma prin vgi to kalokeri
pios tin ide pios tin kséri.
Ach giatí, ach giatí
na `chi sti zoí ksechasti.
|