|
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι τούτου του καιρού
που μας φοβίζει και μας καίει
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ειν’ η δική μας παρουσία
τον ύμνο ακούγοντας να λέει
χαίρε ω χαίρε ελευθερία
Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια ποια είναι η αλήθεια
έτσι που ζεις από συνήθεια
μια μέρα ακόμα και μια μέρα
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
σπάζουν τ’ αγάλματα κομμάτια
ψυχές που κράζουνε βοήθεια
κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια
Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει
Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ τα βήματά σου
μέσα στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου
|
Mia fisarmónika pu klei
me tin anása enós pediu
simádi tutu tu keru
pu mas fovízi ke mas kei
Mia fisarmónika pu klei
in’ i dikí mas parusía
ton ímno akugontas na léi
chere o chere elefthería
Ki in’ i fonés mas ston aéra
alíthia pia ine i alíthia
étsi pu zis apó siníthia
mia méra akóma ke mia méra
Mia fisarmónika pu klei
spázun t’ agálmata kommátia
psichés pu krázune voíthia
ki échun orthánichta ta mátia
Ki o uranós pu mas skepázi
mia fisarmónika pu klei
ki emis anipopsíasti ki orei
mésa sto thafma pu vuliázi
Lígi kali ki afti mirei
paretiméni katá váthos
o me pósi éntasi ke páthos ginonte
próti i teleftei
Mia fisarmónika pu klei
akoluthó ta vímatá su
mésa stin erimiá tu kósmu
ki érchome plái eki kontá su
|
