|
Φεύγω, χωρίς να θέλω μέσα μου να φύγω
νομίζω από σένα θα ξεφύγω
που μου `χεις καταστρέψει τη ζωή
νιώθω πουλί που έχει πέσει στην παγίδα
γυρίζω της καρδιάς μου τη σελίδα
και λέω θα σε σβήσω ως το πρωί
Είσαι σαν αρρώστια μου στο σώμα
έγινα λιώμα, για μια φορά ακόμα
έστω κι αν πεθάνω λίγο λίγο
πως να ξεφύγω, σε σένα καταλήγω
Μια καρδιά, για σένα έχω μια καρδιά
που καίγεται μες στη φωτιά
που κλαίει και πονάει
μια καρδιά, για σένα έχω μια καρδιά
τρελαίνεται για σένα πια
κι ακόμα σ’ αγαπάει
Φεύγω, χωρίς να θέλω μέσα μου να φύγω
και πάλι στην ψυχή τον πόνο πνίγω
δε θέλω να σου δείξω υποταγή
όμως, εδώ που έχω φτάσει τι να κάνω
νομίζω αν σε χάσω θα πεθάνω
γιατί είσαι μια αγιάτρευτη πληγή
|
Fevgo, chorís na thélo mésa mu na fígo
nomízo apó séna tha ksefígo
pu mu `chis katastrépsi ti zoí
niótho pulí pu échi pési stin pagida
girízo tis kardiás mu ti selída
ke léo tha se svíso os to pri
Ise san arróstia mu sto sóma
égina lióma, gia mia forá akóma
ésto ki an petháno lígo lígo
pos na ksefígo, se séna katalígo
Mia kardiá, gia séna écho mia kardiá
pu kegete mes sti fotiá
pu klei ke ponái
mia kardiá, gia séna écho mia kardiá
trelenete gia séna pia
ki akóma s’ agapái
Fevgo, chorís na thélo mésa mu na fígo
ke páli stin psichí ton póno pnígo
de thélo na su dikso ipotagí
ómos, edó pu écho ftási ti na káno
nomízo an se cháso tha petháno
giatí ise mia agiátrefti pligí
|
